Page 8 - 2012_14
P. 8
Άρθρα 8
Π ριν από λίγο καιρό επισκέφτηκα
την Αθήνα. Στις λίγες ημέρες έτσι καταλήξαμε σε μια κοινωνία που τα μέλη
που έμεινα εκεί, φρόντισα να της στερούνται ουσιαστικού επιπέδου και
συμπεριλάβω στο πρόγραμμά καλλιέργειας, που βαφτίζουν τη γελοιοποίησή
τους «διασκέδαση» για να τη δικαιολογήσουν
και οδηγούνται μαθηματικά σε ψυχολογικό
μου τόσο εκπαιδευτικές επισκέψεις που αδιέξοδο.
είχαν άμεση σχέση με τα μελλοντικά
επαγγελματικά μου σχέδια, όσο και ευκαιρίες Θα με ρωτήσετε: «Τι προτείνεις; Να
για χαλάρωση και αποφόρτιση. Όλα κύλησαν απομονωθούμε σε κάποια απάτητη
βουνοκορφή μέχρι να βρούμε τον εαυτό
θαυμάσια, μέχρι που επέστρεψα στη μικρή μας ή να κλειστούμε στο σπίτι μας και να
θρηνούμε για την κακούργα την κοινωνία;
μας πόλη. Διότι, ξαφνικά, μια φράση που Και ειδικά εμείς, οι νέοι;» Όχι, δεν υποστηρίζω
αυτό. Απλώς αναρωτιέμαι αν αυτό είναι το
άκουσα σε συζήτηση εντός του σχολείου, τίμημα μιας επιτυχημένης ζωής: Η αυτόματη
παγίδευση σ’ ένα σύστημα που σε υποχρεώνει
με ξύπνησε από το «λήθαργο» της δήθεν να είσαι κάτι συγκεκριμένο για να φτάσεις
επιτυχίας: «Δημιουργούμε ανθρώπους ψηλά. Αυτό είναι, δηλαδή, που μπορεί να
δυστυχισμένους».
Ναι, μου ακούστηκε τόσο αφοριστικό και
απόλυτο όσο φαντάζει και σε εσάς τώρα
που το διαβάζετε. Γι’ αυτό και αποφάσισα να υποσχεθεί η κοινωνία μας σ’ ένα «καλό
το σκεφτώ λίγο πιο προσεκτικά, μόνο και μυαλό»; Ένα «καλό» πανεπιστήμιο, μια «καλή»
μόνο για να ανακαλύψω ότι, στην ουσία, δουλειά, με «καλά» ή «πολύ καλά» χρήματα;
ήταν σωστό. Και (ευτυχώς) έπεσα από τα Και ο παράγοντας
σύννεφα…
«προσωπική
Ποιος είναι ο δρόμος μου;Αυτή είναι δημιουργία»; Πραγματική
η αλήθεια,
πάνω-κάτω,
χωρίς να
φαίνεται, βέβαια,
αμέσως. Γνωρίζετε όλοι πόσο εντυπωσιακοί
δείχνουν όλοι εκείνοι οι επαγγελματίες
που πηγαινοέρχονται στους ήσυχους
διαδρόμους των μεγάλων εταιρειών με τα
κοστούμια και τους χαρτοφύλακές τους.
Που, πράγματι, όταν ανοίγουν το στόμα
τους, προκαλούν τον θαυμασμό, αφού
χειρίζονται εξαιρετικά την γλώσσα (όχι μόνο
την ελληνική) και σε πείθουν αμέσως πως
είναι ειδικοί στον τομέα τους. Μοιάζουν να δημιουργία, όχι εκείνη που επιθυμεί το
τα έχουν όλα: αρκετά χρήματα, επιτυχίες, αφεντικό μας και που περιορίζεται μέσα
κοινωνικό προφίλ, ευρύτατο κύκλο γνωριμιών. στους τέσσερις τοίχους του γραφείου μας. Η
Επομένως, τι λείπει; Σε συζήτηση που είχα ψυχή μας, με άλλα λόγια, που θα χωρέσει;
με έναν εξ’ αυτών, όταν ανέφερα τις λέξεις
«ανθρωπισμός» και «ηθική», απάντησε: Συγγνώμη αν είμαι υπερβολική. Ίσως να
«Προσπαθούμε, αλλά δεν υπάρχουν, αν δεν έχω μια λανθασμένη, πολύ συναισθηματική
θέλει ο πελάτης». ‘Ένα καμπανάκι, το πρώτο, αντίληψη του κοινωνικού γίγνεσθαι. Αλλά
ήχησε στο μυαλό μου. για ένα πράγμα είμαι απόλυτα σίγουρη: Αν
Το δεύτερο δεν ήταν καμπανάκι. Ήταν
το καλύτερο «σενάριο μέλλοντος» που
οι καμπάνες όλων των εκκλησιών Αττικής
μπορεί να μου προσφέρει ο έξω κόσμος είναι
και περιχώρων μαζί. Βρέθηκα να διασκεδάζω
μια καλά αμειβόμενη, κοινωνικά αποδεκτή,
ανάμεσα σε τέτοιους ανθρώπους, όταν
αλλά ηθικά αμφισβητήσιμη εργασία και μια
δεν άργησα να συνειδητοποιήσω πως είναι καθημερινότητα που θα με αλλοτριώνει,
μόνοι, αποπροσανατολισμένοι, φοβισμένοι καθώς θα προσπαθώ μάταια να την αλλάξω,
και πληγωμένοι. Η εποχή της εξειδίκευσης, τότε ευχαριστώ πολύ, αλλά δεν θα πάρω.
της ακατάπαυστης πίεσης στην εργασία και Μπορεί να ζητώ πολλά, μα αυτά που βλέπω
κατά συνέπεια ο ελάχιστος εναπομείνας όχι μόνο δεν με καλύπτουν, αλλά με θλίβουν.
ελεύθερος χρόνος, δημιουργούν άτομα Δεν ξέρω πώς και αν θα τα καταφέρω, όμως
χωρίς πυξίδα και αυτογνωσία. Άτομα θα προσπαθήσω αυτό το κενό «προσωπείο»
που, «πνιγμένα» στις υποχρεώσεις και του σύγχρονου ανθρώπου να μην το φορέσω.
τα προβλήματά τους, αναζητούν κάθε Μπορεί αυτό να χαμογελά, αλλά ο θεατρίνος
ευκαιρία για να ξεσπάσουν, να εκτονωθούν, πίσω του είναι θλιμμένος. Και συχνά, ούτε ο
να αφήσουν τα συναισθήματά τους να ίδιος δεν το έχει καταλάβει…
«ουρλιάξουν» ανούσια, για να κλειδωθούν Δανάη Κοτσωνή, μαθήτρια
έπειτα και πάλι στα μύχια της ψυχής τους. Κι Β΄ Λυκείου
