Page 11 - 2009_08
P. 11
Η ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ τοπίου και των Ελλήνων. Το περιεχόμενό
του είναι καθαρά αγωνιστικό, αφού ο
Η Ρωμιοσύνη(1945-1947) είναι ποιητής τονίζει σε όλη τη διάρκεια του
μία από τις γνωστότερες και έργου του τους αγώνες του λαού μας και
πιο αγαπημένες ποιητικές υπενθυμίζει πως αυτοί συνεχίζονται
πάντα. ΑΦΟΡΜΗ αυτού του έργου είναι οι
συνθέσεις του ποιητή Γιάννη Ρίτσου. Ο διαχρονικές προσπάθειες των Ελλήνων
για την κατάκτηση της ανεξαρτησίας και
ποιητής με μια μεγάλη ποικιλία της ελευθερίας τους. Να σημειώσουμε,
επίσης, πως το έργο γράφτηκε μόλις λίγα
εκφραστικών μέσων μάς δίνει με έναν χρόνια μετά την περίοδο της Κατοχής και
τα γεγονότα ήταν πολύ νωπά, όπως και το
μοναδικό τρόπο τη μορφή της Ελλάδας, αγωνιστικό πνεύμα της Αντίστασης.
τόσο στο τοπίο, όσο και στο χαρακτήρα Στιχ. 1-4: ο ποιητής μάς μιλά για το
φυσικό τοπίο και τους ανθρώπους της
των κατοίκων της και τις ηθικές, Ελλάδας και εδώ τίθεται ο θεματικός
άξονας του αποσπάσματος: το φυσικό
αναλλοίωτες στο χρόνο αξίες τους, όπως τοπίο και οι κάτοικοι της χώρας μας. Το
τοπίο παρουσιάζεται λιτό, πετρώδες,
η δικαιοσύνη, η ανθρωπιά και, κυρίως, η άγονο και άνυδρο, μα ταυτόχρονα
εκτυφλωτικά φωτεινό (λέγεται πως στην
ελευθερία. Παρακάτω, παρουσιάζεται ένα Ελλάδα το φως του ήλιου είναι εντονότερο
απ' ό,τι σε κάθε άλλο μέρος της Γης). Οι
απόσπασμα από τους στίχους 1-14 άνθρωποι διάγουν ένα βίο χωρίς
απολαύσεις και πολυτέλειες, μα γεμάτο
καθώς και η ανάλυσή τους. μόχθο, πίκρες, τιμιότητα και σκληρούς
αγώνες. Διακρίνεται η ομοιότητα ανάμεσα
Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με στο άγριο τοπίο και στους κατοίκους του:
λιγότερο ουρανό η περηφάνια και η δύναμη. Η επανάληψη
του ρήματος "δε βολεύονται" τονίζει την
αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ' ανυπότακτη φύση της γενιάς μας, που δεν
τα ξένα βήματα, αντέχει την αδικία και την ανελευθερία και
δεν δέχεται κατακτητές. Επίσης, με αυτήν
αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά την τεχνική, ο λόγος γίνεται ζωηρότερος
μόνο στον ήλιο και έντονος.
αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά Στιχ.5-10: Η ελληνική ύπαιθρος
μόνο στο δίκιο. παρομοιάζεται με τη σιωπή. Είναι σκληρή
όπως και οι κάτοικοί της, που ζουν μέσα
Ετούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη στη σιωπή ή αναγκάζονται από κάποιον
σιωπή, κατακτητή.
σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωμένα Άλλα στοιχεία της σκληρότητας του
του λιθάρια, τοπίου είναι:
σφίγγει στο φως τις ορφανές ελιές του " Μέσω της προσωποποίησης μας
και τ' αμπέλια του, δίνεται η αίσθηση ότι το τοπίο σφίγγει
προστατευτικά στην αγκαλιά του ό,τι
σφίγγει τα δόντια. Δεν υπάρχει νερό. υπάρχει μέσα του.
Μονάχα φως.
" Σφίγγοντας τα δόντια παλεύει να
Ο δρόμος χάνεται στο φως κι ο ίσκιος αντλήσει κουράγιο προκειμένου να
της μάντρας είναι σίδερο. αντιμετωπίσει τις δυσκολίες.
Μαρμάρωσαν τα δέντρα, τα ποτάμια κι οι " Ξηρασία, έντονο και βασανιστικά
φωνές μες στον ασβέστη του ήλιου ζεστό φως που αποπροσανατολίζει ( ο
Η ρίζα σκοντάφτει στο μάρμαρο. Τα
σκονισμένα σκοινιά. 11
Το μουλάρι κι ο βράχος. Λαχανιάζουν.
Δεν υπάρχει νερό.
Όλοι διψάνε. Χρόνια τώρα. Όλοι μασάνε
μια μπουκιά ουρανό
πάνου απ' την πίκρα τους.
Το ΘΕΜΑ του αποσπάσματος είναι το
ριζικό και τα γνωρίσματα του ελληνικού
