Page 4 - TEUXOS 72

3

Aηδόνι:
Ο βασιλιάς των ωδικών πτηνών

Έ να από τα πιο γνωστά και αγαπημένα πουλιά
είναι το αηδόνι ή αλλιώς μπιρμπίλι . Δεν
έχει εντυπωσιακό, πολύχρωμο φτέρωμα,
αλλά το μελωδικό του κελάηδημα είναι αυτό
που του έχει χαρίσει τη φήμη του και το έχει
κάνει ιδιαίτερα αγαπητό. Το αηδόνι είναι
ένα μικρόσωμο πουλί με μήκος που φτάνει
τα 15-16,5 εκατοστά. Το άνοιγμα των φτερών
του φτάνει τα 25 εκατοστά. Η πάνω επιφάνεια
του σώματός του έχει ζωηρό καστανό χρώμα,
η κάτω επιφάνεια υπόλευκο και η ουρά του είναι
καστανέρυθρη. Έχει μεγάλα μαύρα μάτια, τα οποία
περιβάλλονται από αχνό λευκό δαχτυλίδι. Τα χρώματά
του είναι τέτοια ώστε να μην ξεχωρίζει εύκολα από
τους εχθρούς του.
Πρόκειται για ένα μεταναστευτικό, εντομοφάγο είδος,
το οποίο ζει στις εύκρατες περιοχές της Ευρώπης και
της Ασίας, απ’ όπου αποδημεί τον Αύγουστο προς τη
βόρεια Αφρική και τη νοτιοδυτική Ασία. Ζει κατά κανόνα
μέσα σε θάμνους και σε πυκνά και υγρά δάση, κρυμμένο
σε κλαδιά και φυλλώματα. Τρέφεται με έντομα και νύμφες
εντόμων, σκουλήκια, μικρές αράχνες και ρώγες. Είναι ένα
πουλί που σπάνια το βλέπει το ανθρώπινο μάτι.
Το αηδόνι έχει κερδίσει τη δική του θέση στη λαογραφία και
στις παραδόσεις πολλών χωρών. Αποτελεί σύμβολο για τους
ποιητές σε διάφορες εποχές. Το τραγούδι του θεωρείται μορφή
ποίησης και συγκρίνεται με διάσημα μουσικά κομμάτια.
Σύμφωνα με έναν μύθο, η Αηδόνα ήταν κόρη του βασιλιά της Μιλήτου
Πανδάρεω και γυναίκα του βασιλιά Ζήθου. Έτρεφε μεγάλο μίσος για τη Νιόβη,
που ήταν συννυφάδα της και γυναίκα του Αμφίονα, γιατί είχε πολλά παιδιά, ενώ
εκείνη είχε μόνον ένα. Μια μέρα επιχείρησε να σκοτώσει το μεγαλύτερο παιδί
της Νιόβης, αλλά κατά λάθος σκότωσε το δικό της μονάκριβο γιο, τον Ίτυλο.
Συντετριμμένη από τη συμφορά της έκλαιγε συνέχεια απαρηγόρητη. Οι θεοί
την λυπήθηκαν και την έκαμαν πουλί, που κλαίει και τώρα μελωδικά τον
θάνατο του παιδιού της.
Το αηδόνι επίσης αναφέρεται πολύ συχνά σε δημοτικά τραγούδια
όλης της χώρας. Η γλυκιά λαλιά του ενέπνεε πάντα το λαϊκό
ποιητή για να εκφράσει χαρές, λύπες, καημούς και βάσανα
της ζωής. Η μοναχικότητά του, η απομόνωση μέσα στο
πυκνό δάσος και η ησυχία της νύχτας προκάλεσαν
ιδιαίτερη εντύπωση στον κάτοικο της υπαίθρου που
ένιωσε πως ένα πουλί συμπορεύεται μαζί του στα
μονοπάτια της καθημερινότητας. Το λάτρεψε χωρίς
καλά να το γνωρίζει, το έβαλε στην ψυχή του και
το ενσωμάτωσε στα τραγούδια του χωρίς ποτέ να
θελήσει να το σκλαβώσει. Του αρκούσε που ελεύθερο
από την Ιουλιέτα Αντωνοπούλου τραγουδούσε τις χαρές και τους καημούς της ζωής
για να ανακουφίζεται ο ίδιος και να ανασαίνει
αναστενάζοντας.