Page 14 - 2007 Αριθμός Φύλλου 27

14

Οι μαθητές της Στ΄ τάξης, στο πλαίσιο του μαθήματος της Γε-
ωγραφίας κι αφού μάθαμε πώς δημιουργείται το φαινόμενο
της ημέρας και της νύχτας, αποφασίσαμε να γράψουμε ο καθέ-
νας ένα δικό μας παραμύθι. Διαβάσαμε όλα τα παραμύθια
στην τάξη και ψηφίσαμε τα πιο δημοφιλή. Τότε, μας ήρθε η
ιδέα να τα εικονογραφήσουμε και να επισκεφτούμε το Νηπια-
γωγείο και τις μικρές τάξεις του Δημοτικού και να τους αφηγη-
θούμε τα παραμυθάκια μας. Οι μικροί μαθητές ταξίδεψαν στο
σύμπαν μαζί μας, με τη μέρα, τη νύχτα, τον ήλιο και το φεγγά-
ρι. Απολαύστε κι εσείς τις μικρές μας ιστοριούλες.

Μ ια φορά κι έναν καιρό ήταν δύο αγαπημένες αδελφές, η
Μέρα και η Νύχτα. Όμως δεν μπορούσαν να ειδωθούν ποτέ,

αφού, όταν η Μέρα ήταν στη μία πλευρά της γης, η Νύχτα

ήταν στην άλλη. Στεναχωρημένες, έκαναν τα παράπονά τους Π αλιά βασίλευε μόνο η νύχτα. Οι κάτοικοι δια-

στον πατέρα τους τον Ήλιο, επειδή ήταν αδύνατον να συνα- μαρτύρονταν συνεχώς, γιατί δεν μπορούσαν να κά-
νουν τις δουλειές τους και άλλα σημαντικά πράγματα
ντηθούν: «Πατέρα, δεν αντέχουμε άλλο. Νιώθουμε μεγάλη που γίνονταν μόνο υπό το φως του ήλιου. Έτσι, μια
μέρα ένας βασιλιάς αποφάσισε να δημιουργήσει τη
μοναξιά κι έχουμε ανάγκη η μία τη συντροφιά της άλλης». μέρα. Τότε, τις φώναξε και τις δυο στο παλάτι του και
τους είπε πως θα φωτίζουν 12 ώρες η καθεμία, για να
Αυτός τότε τους απάντησε: «Κόρες μου, υπάρχει λόγος που μην υπάρχουν διαφωνίες. Αυτό, όμως, θα συμβαίνει 2
φορές το χρόνο και θα είναι οι λεγόμενες χειμερινή
δεν μπορείτε να συναντηθείτε. Αν είστε και οι δύο στη μια και εαρινή ισημερία. Τα υπόλοιπα μερόνυχτα η καθε-
μία θα διαρκούσε ανάλογα με την περιστροφή της
πλευρά της γης, η άλλη τι θα έχει; Καταλάβατε τώρα γιατί δεν γης. Από τότε όλοι ήταν πολύ χαρούμενοι.

μπορείτε να κάνετε παρέα και να είστε στο ίδιο σημείο; Οι Διονύσης Παυλόπουλος

άνθρωποι θα ταραχτούν πολύ». «Εντάξει, πατέρα. Το ξέρουμε

ότι οι άνθρωποι μας έχουν ανάγκη και τις δύο. Θα ακολουθή-

σουμε το θέλημά σου», είπαν τα κορίτσια και από τότε δεν

ξανασυναντήθηκαν ποτέ. Γιώργος Κουρνιώτης

Μ ια φορά κι έναν καιρό, όταν δημιουργήθηκε το σύμπαν, ο Θεός διαπίστωσε ότι όλα ήταν πολύ σκοτεινά. Γι’ αυτό
αποφάσισε να δώσει λίγο φως και έφτιαξε έναν μεγάλο αστέρα, για να ζεσταίνει το σύμπαν και να υπάρχει φωτεινότητα.

Έτσι, γεννήθηκε ο ήλιος. Αυτός, όμως, ήταν πολύ υπναράς, συνεχώς κοιμόταν και είχαμε μονίμως σκοτάδι και νύχτα.

Τότε, το φεγγάρι του είπε θυμωμένα ότι δεν μπορεί συνεχώς να κοιμάται και πως έπρεπε να λάμψει στον ουρανό, ακόμα

και τη νύχτα. Ο ήλιος, αν και βαριόταν πολύ, δέχτηκε. Το βράδυ προσπάθησε να λάμψει και να μην τον πάρει ο ύπνος,

όμως, δεν άντεξε για πολύ. Έμεινε για λίγο ξύπνιος και μετά αποκοιμήθηκε για μία ακόμη φορά. Το φεγγάρι κατάλαβε

ότι τον είχε πιέσει πολύ και τον λυπήθηκε. Αποφάσισε, λοιπόν, να του προτείνει μια πιο λογική λύση, που δεν θα τον

κούραζε τόσο. Έτσι, συμφώνησαν να λάμπει ο ήλιος μόνο το πρωί, όταν το φεγγάρι θα κοιμάται, ενώ το βράδυ, που το

φεγγάρι θα λάμπει, ο ήλιος θα είναι αυτός που θα κοιμάται και θα ξεκουράζεται. Γιάννης Νικολαΐδης