Page 16 - 2015_21
P. 16
Άρθρα 16
χρήματα και όχι αυτά που αγαπούν. Τους πλέον έχουμε καταλήξει υποταγμένοι στον
νέο ζυγό που μας έφεραν και τον ονόμασαν
μάθαμε να μην ερωτεύονται πριν τελειώσει εξέλιξη. Ξεχνάμε τις βάσεις του πολιτισμού
μας, για να μπορέσουμε να ονομαστούμε
το σχολείο για να μην τους αποσπάσει επιτέλους «εξελιγμένοι» και «σύγχρονοι».
Μόνο στις τεράστιες και χαοτικές πόλεις
κανένας την προσοχή από τον δρόμο προς κυκλοφορούμε σαν λοβοτομημένοι, άψυχοι
το κέρδος. Τους είπαμε να μην ασχοληθούν και ανέκφραστοι. Κινούμενοι αριθμοί (αυτό
με την μουσική, τον χορό, τη ζωγραφική έχουμε γίνει) ενός ΑΦΜ. Ψάχνουμε συνέχεια
κ.λπ. γιατί αποτελούν όλα πλέον νεκρές τρόπους να ενταχθούμε σε αυτή τη «νέα
βιομηχανίες και θα είναι απλά χάσιμο χρόνου. τάξη» και ξεχάσαμε ποιοι είμαστε ή ακόμη
Κοιτάμε να “διώξουμε” όλες τις μέρες και να χειρότερα, δεν μάθαμε ποτέ ποιοι είμαστε.
φέρουμε το αύριο λες και θα αλλάξει κάτι.
Μήπως έφτασε, λοιπόν, ο καιρός να γίνουμε
Ψάχνουμε παντού αυτούς τους ήρωες αλλά ήρωες και να βοηθήσουμε τον εαυτό μας;
δεν τους ψάχνουμε στο σωστό σημείο. Δεν είναι καιρός, επιτέλους, να βγούμε από
Η αγάπη για τα χρήματα μάς έβαλε να αυτή την φυλακή αντί να προσπαθούμε να
ψάχνουμε ανάμεσα σε χαρτιά και συμβόλαια, χτίσουμε ένα καινούριο, χρυσό κελί;
σε συμφωνίες και διαπραγματεύσεις, σε
φακέλους και τραπεζικούς λογαριασμούς. Καιρός να ρωτήσουμε τον εαυτό μας στον
Μήπως λοιπόν πρέπει να σταματήσουμε να καθρέφτη «Αυτό αξίζω εγώ τελικά; Αυτό είναι
που ήθελα;». Μόνο που αυτή την φορά ας
ψάχνουμε και να γίνουμε εμείς επιτέλους απαντήσουμε με ειλικρίνεια.
ήρωες; Ορέστης Τσακάκος, Γ΄ Λυκείου
Κρυβόμαστε από τον εαυτό μας
καθημερινά, γιατί ακόμη και εμείς οι ίδιοι
ντρεπόμαστε για αυτό, που έχουμε γίνει. Δεν
θέλουμε να αποδεχθούμε το γεγονός πως
Το νησί των συναισθημάτων
Μ ια φορά κι έναν καιρό,
υπήρχε ένα νησί στο Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη
οποίο ζούσαν όλα τα αποφάσισε να ζητήσει από αυτή βοήθεια.
συναισθήματα. Εκεί
ζούσαν η Ευτυχία, η “Λύπη, άφησε με να έρθω μαζί σου”. “Ω
Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να
μείνω μόνη μου”, είπε η Λύπη.
Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη,
και όλα τα άλλα συναισθήματα. Μια μέρα αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία. Ήταν
έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την
όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν Αγάπη να ζητά βοήθεια.
να φεύγουν. Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή:
Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. “Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ
Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή. μαζί μου!”. Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος
Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη
αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια. από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να
Βλέπει τον Πλούτο, που περνούσε με μια τον ρωτήσει το όνομά του. Όταν έφτασε στη
λαμπερή θαλαμηγό. Η Αγάπη τον ρωτάει : στεριά, ο κύριος έφυγε και πήγε στον δρόμο
“Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;”. “Όχι, του. Η Αγάπη, γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε
δεν μπορώ”, απάντησε ο Πλούτος. “Έχω ασήμι στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε την
και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει Γνώση: “Γνώση, ποιος με βοήθησε;”. “Ο
χώρος για σένα”. Χρόνος”, της απάντησε η Γνώση. “Ο Χρόνος;”,
Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια ρώτησε η Αγάπη. “Γιατί με βοήθησε ο
από την Αλαζονεία, που επίσης περνούσε από Χρόνος;”.
μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος. “Σε Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία
παρακαλώ βοήθησέ με”, είπε η Αγάπη. “Δεν της είπε:
μπορώ να σε βοηθήσω, Αγάπη. Είσαι μούσκεμα “Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο
και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου”, μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη”.
της απάντησε η Αλαζονεία. Το κείμενο είναι του Μάνου Χατζιδάκι.
