Page 6 - 2011_11
P. 6

Παραμύθια                                                                           6

 συνΤαοισνθηησμί άτωτωνν…                            «Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι
                                                   μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο
Μ ια φορά κι                                       σκάφος μου», της απάντησε η Αλαζονεία.
              έναν καιρό,
              υπήρχε ένα                             Η Λύπη ήταν πιο πέρα κι έτσι η Αγάπη
νησί, στο οποίο ζούσαν                             ζήτησε από αυτή βοήθεια. «Λύπη άφησέ με να
όλα τα συναισθήματα. Η                             έρθω μαζί σου».
Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση,
η Αγάπη κι άλλα πολλά.                               «Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να
                                                   μείνω μόνη μου», είπε η Λύπη.
  Μια μέρα έμαθαν ότι το        τους κι
νησί τους θα βούλιαζε κι έτσι                        Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη,
όλοι επισκεύασαν τις βάρκες                        αλλά κι αυτή δεν της έδωσε σημασία. Ηταν
άρχισαν να φεύγουν.                                τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την
                                                   Αγάπη που ζητά βοήθεια.
  Η Αγάπη ήταν η μόνη πού έμεινε πίσω.
Ηθελε να αντέξει μέχρι τελευταία στιγμή.             Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή:

  Οταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη          «Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ
αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια. Βλέπει               μαζί μου!».
τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή
θαλαμηγό.                                            Ηταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που
                                                   η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από
  Η Αγάπη τον ρωτάει: «Πλούτε, μπορείς να          τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει
με πάρεις μαζί σου;»                               το όνομά του. Οταν έφτασαν στη στεριά ο
                                                   κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του. Η Αγάπη
  «Οχι, δεν μπορώ», απάντησε ο Πλούτος.            γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που
«έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και          την βοήθησε, ρώτησε τη Γνώση: «Γνώση,
δεν υπάρχει χώρος για σένα».                       ποιος με βοήθησε;» «Ο Χρόνος», της απάντησε
                                                   η Γνώση.
  Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια
από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από            «Ο Χρόνος;», ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί με
μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.               βοήθησε ο Χρόνος;» Τότε η Γνώση χαμογέλασε
                                                   και με βαθιά σοφία της είπε: «Μόνο ο Χρόνος
«Σε παρακαλώ, βοήθησέ με», είπε η Αγάπη.           μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει
                                                   η Αγάπη».

                                                                               Του Μάνου Χατζιδάκι,
                                                    Επιμέλεια: Μυρτώ Κορωνιού, Γ1 Γυμνασίου

1. Ο μαθητής έχει δίκιο!                           10. Ο μαθητής δε νοιάζεται για τους βαθμούς… αλλά

2. Ο μαθητής έχει πάντα δίκιο!                     για τη γνώση!

3. Σε περίπτωση που ο μαθητής έχει άδικο ισχύουν                  11. Δε φταίει ο μαθητής για

   τα άρθρα 1 και 2!            15Τα δικαιώματα                      τη φασαρία… ο
4. Ο μαθητής δε                       του μαθητή                     καθηγητής δεν εμπνέει!
                                                                  12. Ο μαθητής δεν κάνει
   χαζεύει… συλλογίζεται!                                             σκονάκια… κρατάει
5. Ο μαθητής δεν                                                      σημειώσεις!

   κοιμάται… αναπαύεται!                                          13. Ο μαθητής δεν
6. Ο μαθητής δε διαβάζει

περιοδικά στην τάξη…

ενημερώνεται!                                      αντιγράφει… συμβουλεύεται το διπλανό του!

7. Ο μαθητής δεν πάει για καφέ… κάνει δημόσιες     14. Ο μαθητής δεν αργεί το πρωί… κερδίζει χρόνο

σχέσεις!                                           ανάπαυσης!

8. Ο μαθητής αξίζει σεβασμό… γιατί δεν πληρώνεται  15. Ο μαθητής δε ζωγραφίζει στο θρανίο…
   σαν τους καθηγητές!                                 ελευθερώνει τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες!
                                                                  Μυρσίνη Ταχλιαμπούρη, Γ2΄ Γυμνασίου
9. Ο μαθητής δεν κάνει κοπάνες… αναπαύεται
    προσωρινά!
   1   2   3   4   5   6   7   8   9   10   11