Page 4 - Εφημερίδα

4

Χριστουγεννιάτικα...ήθη και έθιμα

Ψωμί του Χριστού από τον Κωνσταντίνο

Το “Ψωμί του Χριστού”, όπως λέει και το όνομά του το έφτιαχναν οι νοικοκυρές την

Παραμονή των Χριστουγέννων, με ευλάβεια. Επάνω χάραζαν οπωσδήποτε το σταυρό

κα ιγύρω-γύρω έφτιαχαν διάφορα σχέδια και στολίδια με ζυμάρι. Την ημέρα των

Χριστουγέννων, ο νοικοκύρης του σπιτιού, αφού σταύρωνε το Χριστόψωμο

το έκοβε σε κομμάτια και το μοίραζε στα μέλη της οικογένειας.

Ρόδι

Το πρωί της Πρωτοχρονιάς, η οικογένεια πηγαίνει στην εκκλησία και ο νοικοκύρης
κρατάει στην τσέπη του ένα ρόδι για να το λειτουργήσει. Γυρνώντας σπίτι, πρέπει να
χτυπήσει το κουδούνι της εξώπορτας - δεν κάνει να ανοίξει ο ίδιος με το κλειδί του- και
έτσι να είναι ο πρώτος που θα μπει στο σπίτι για να κάνει το καλό ποδαρικό, με το ρόδι
στο χέρι.
Μπαίνοντας μέσα, με το δεξί, σπάει το ρόδι πίσω από την εξώπορτα, το ρίχνει δηλαδή
κάτω με δύναμη για να σπάσει και να πεταχτούν οι ρώγες του παντού και ταυτόχρονα λέει
“Με υγεία, ευτυχία και χαρά το νέο έτος κι όσες ρώγες έχει το ρόδι, τόσες λίρες να έχει η
τσέπη μας όλη τη χρονιά”.
Τα παιδιά μαζεμένα γύρω-γύρω κοιτάζουν αν οι ρώγες είναι τραγανές και κατακόκκινες.
Όσο γερές κι όμορφες είναι οι ρώγες, τόσο χαρούμενες κι ευλογημένες θα είναι οι μέρες
που φέρνει μαζί του ο νέος χρόνος.

Οι καλικάντζαροι από τη Δανάη

Οι καλικάντζαροι βγαίνουν από τη γη για να πειράξουν τους
ανθρώπους και να τους ανακατέψουν τα σπίτια. Είναι άτακτοι,
τους αρέσουν τα παιχνίδια και ζουν στον κάτω κόσμο.
Κατά διάφορες ελληνικές δοξασίες οι καλικάντζαροι ήταν
άνθρωποι με κακιά μοίρα μεταβαλλόμενοι σε δαιμόνια.
Γίνονται δε καλικάντζαροι αυτοί που έχουν γεννηθεί το
Δωδεκαήμερο εκτός κι αν βαφτιστούν αμέσως ή εκείνοι
στους οποίους ο ιερέας δεν ανέδωσε σωστά τις ευχές του
βαφτίσματος, τα τερατώδη βρέφη ή κατά τους Σιφναίους όσοι
πέθαναν ή αυτοκτόνησαν στο Δωδεκαήμερο.
Οι καλικάντζαροι έρχονται κατά την παραμονή των
Χριστουγέννων:
• Στη Σκιάθο: με πλοιάριο
• Στην Οίνη: με χρυσή βάρκα
• Στην Ικαρία: Επί των φλοιών των καρυδιών
Συνήθως διαμένουν στους μύλους, στα γεφύρια, στα ποτάμια
και στα μεγάλα μονοπάτια όπου παραμονεύουν μόνο για τη
νύχτα και φεύγουν με το πρώτο λάλημα του πετεινού.