Page 6 - ΤΕΥΧΟΣ 29

Σελίδα 5

Ποιος φταίει;

Π ρόσφατα, η «κοπάνα» από το σχολείο αποδείχτηκε μοιραία και
βύθισε στον πόνο και την θλίψη τρεις οικογένειες, αλλά και το
σχολείο στο οποίο φοιτούσαν οι τρεις 15 χρονοι συνομίληκοί μας,
οι οποίοι βρήκαν τραγικό θάνατο όταν το Ι.Χ. που οδηγούσε ο ένας
από τους τρεις συγκρούστηκε μετωπικά με απίστευτη σφοδρότητα
με διερχόμενο ημιφορτηγό.
Πρόκειται για ένα ακόμα τροχαίο ατύχημα ανάμεσα στα τόσα άλλα, ένα ακόμα
τροχαίο που σε λίγο καιρό θα σβηστεί από την δημοσιότητα, κανείς δεν θα
αναλάβει ευθύνες και όλοι θα τις επιρρίψουν στην «νεανική επιπολαιότητα». Και
το κακό, φυσικά, θα διαιωνίζεται και όλο περισσότεροι νέοι θα αφήνουν την
τελευταία τους πνοή στον δρόμο μαζί μέ τα όνειρά τους.
Γίνεται, όμως, τίποτα για να σταματήσει ή έστω να περιοριστεί αυτή η κατάσταση;
Τι κάνει το υποτιθέμενο “κράτος πρόνοιας” με τους σπουδαίους νόμους του και τους
στόχους του για να προστατεύσει τη νεανική ζωή; Τι κάνει η ελληνική εκπαίδευση
για να αφυπνίσει και να ευαισθητοποιήσει τους νέους για τους κινδύνους και
την οδική ασφάλεια και, βέβαια, τι κάνουν οι γονείς όταν τα ανήλικα παιδιά τους
επιλέγουν να κάνουν την τελευταία οδική βόλτα με το μηχανάκι ή το αυτοκίνητο;
Δεν χρειάζται να μακρηγορούμε. Ο αριθμός των θανατηφόρων τροχαίων που
αφορούν νέους ανθρώπους κάτω των 25 ετών αυξάνεται δραματικά. Δραματικό
είναι, όμως, και το γεγονός που φανερώνει την αδυναμία της πολιτείας, του
σχολείου και την οικογένειας να αναλάβουν συνειδητά και σοβαρά τις ευθύνες
τους.
Πού αρχίζει, τελικά, και πού τελειώνει η ευθύνη καθενός; Άκρη δεν έχει κανενός
η ευθύνη. ωστόσο είναι ενθαρρυντικό το ότι έγινε η αρχή προβληματισμού. Σε
τέτοιες περιπτώσεις είμαστε υπεύθυνοι όχι μόνο για ό,τι πράξαμε αλλά και για ό,τι
παραλείψαμε να πράξουμε. «Στα ηθικά όντα, όπως είναι ο άνθρωπος, σωτηρία
από την ευθύνη δεν υπάρχει (Ε. Παπανούτσος, 2/3/1967)»

Γιάννης Αγγουράς, Β΄ Λυκείου