Page 2 - Εφημερίδα

1

Ο Άγιος Αρσένιος

Ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης ντόπιους, τους από τηΒίκυ Κωστολιά
γεννήθηκε γύρω στο φαίνεται παράξενο».
1840μ.Χ., στο χωριό Φάρασα Εκτός από τα άλλα
της Καππαδοκίας. Το κοσμικό του χαρίσματα,
του όνομα ήταν Θεόδωρος και είχε και το προορατικό χάρισμα (ήξερε
είχε έναν αδελφό, τον Βλάσιο, ο οποίος τι θα γίνει στο μέλλον). Έλεγε στους
ήταν δάσκαλος της Βυζαντινής Μουσικής συγχωριανούς του ότι θα έφευγαν για την
στην Κωνσταντινούπολη. Ελλάδα, όπως κι έγινε με την ανταλλαγή
Ο Θεόδωρος, είκοσι έξι περίπου χρονών, των πληθυσμών στις 14 Αυγούστου το
ενώ είχε τελειώσει τις σπουδές του, 1924. Επίσης τους είχε αναφέρει τον
πήγε στην Ιερά Μονή Φλαβιανών του θάνατό του και ότι αυτό θα συνέβαινε σε
Τιμίου Προδρόμου, όπου αργότερα εκάρη ένα νησί. Κοιμήθηκε στις 10 Νοεμβρίου το
Μοναχός και πήρε το όνομα Αρσένιος. 1924 στην Κέρκυρα.
Επειδή, όμως, εκείνη την εποχή Ο Άγιος Αρσένιος, πριν φύγει για την
υπήρχε μεγάλη ανάγκη από δασκάλους, Ελλάδα, βάπτισε τα μωρά του χωριού.
ο Μητροπολίτης Παΐσιος ο Β΄ τον Ανάμεσά τους ήταν και ο πατήρ Παΐσιος,
χειροτόνησε Διάκο και τον έστειλε στα στον οποίο έδωσε το δικό του όνομα,
Φάρασα, για να μάθει γράμματα στα Αρσένιος (για να αφήσει καλόγερο στο
ελληνόπουλα, γεγονός που γινόταν στα πόδι του, όπως χαρακτηριστικά είχε πει,
κρυφά, για να μην το μάθουν οι Τούρκοι. προλέγοντας την αγιότητα του δεύτερου).
Αργότερα, στα τριάντα του χρόνια Τα οστά του Αγίου Αρσενίου του
χειροτονήθηκε Αρχιμανδρίτης και πήρε την Καππαδόκη βρίσκονται στο Μοναστήρι
ευλογία ως πνευματικός. του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, στη
Με την πλούσια Θεία Χάρη που τον Σουρωτή Θεσσαλονίκης, δίπλα από τον
προίκισε ο Θεός, θεράπευε τις ψυχές και τάφο του πνευματικού του παιδιού,
τα σώματα των πονεμένων ανθρώπων, πατέρα Παΐσιου.
χωρίς να υπολογίζει τη θρησκεία τους.
Φυσικά, χρήματα δεν δεχόταν ποτέ, ούτε
τα έπιανε στα χέρια του. Συνήθιζε να λέει:
«η πίστη μας δεν πουλιέται».
Κάθε Τετάρτη και Παρασκευή, κλεινόταν
στο κελί του και προσευχόταν. Ώρες
έμενε γονατιστός και προσευχόταν
στον Θεό για τον λαό του, που τόσο
αγαπούσε. Δεν άντεχε να κάνει κακό
σε κανέναν και ιδιαίτερα στα ζώα. Ποτέ
δεν κάθισε σε ζώο για να ξεκουράσει
τον εαυτό του, αλλά προτιμούσε να
περπατάει πεζός και μάλιστα ξυπόλυτος.
Έλεγε χαρακτηριστικά: «Εγώ, που είμαι
χειρότερος από το γαϊδουράκι, πώς να
καθίσω σε αυτό;».
«Εμείς», έλεγαν οι Φαρασιώτες, «στην
πατρίδα μας, δεν ξέραμε τι θα πει
γιατρός, στον Χατζεφεντή – έτσι τον
φώναζαν – τρέχαμε. Στην Ελλάδα μάθαμε
από γιατρούς, αλλά, αν το πούμε στους