Page 3 - Εφημερίδα
P. 3
3
...την πόλη μας
Αλεξανδράκειο Γηροκομείο
Το κτήριο που για εμένα έχει
ιδιαίτερη σημασία για την
Καλαμάτα είναι το Αλεξανδράκειο από το
Γηροκομείο. Βρίσκεται πίσω από
τον Ιερό ναό της Υπαπαντής, στο ν Κωνσταντίνο
ιστορικό κέντρο και κάτω από το
κάστρο στην οδό Αλαγονίας 4. Χτίστηκε το 1877
μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους
Τούρκους, με χρήματα που άφησε στην διαθήκη
του ο Σπύρος Αλεξανδράκης που καταγόταν
από τον Κάμπο Αβίας της Μεσσηνιακής Μάνης.
Λειτούργησε στην αρχή ως γηροκομείο, αργότερα
ως νοσοκομείο- πτωχοκομείο, γιατί υπήρχαν
ανάγκες στο Ελληνικό κράτος, και από το 1940
πάλι ως γηροκομείο μέχρι και σήμερα. Στον σεισμό
του 1986 καταστράφηκε ολοσχερώς. Ξαναχτίστηκε
με το ίδιο ακριβώς σχέδιο από την αρχή και από
το 1999 φιλοξενεί συνεχώς περί τους εκατό
ηλικιωμένους.
Εντύπωση προκαλεί η πρόσοψη με τις επιβλητικές σκάλες δεξιά και αριστερά
από λευκό μάρμαρο, η πέτρινη επένδυση και τα απαλά γήινα χρώματα. Επιβλητική και η πόρτα της
εισόδου, στο κέντρο του κτηρίου, σιδερένια με μαύρο χρώμα. Καθώς φτάνει κανείς μπροστά στο κτήριο,
αντικρίζει δεξιά από την σκάλα την προτομή του Σπύρου Αλεξανδράκη και μπροστά πάνω στον τοίχο την
επιγραφή «ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΚΕΙΟΝ» 1876. Η ημερομηνία δηλώνει πότε θεμελιώθηκε το γηροκομείο για πρώτη
φορά. Ανεβαίνοντας τις σκάλες και περνώντας την πόρτα φτάνει κανείς στον τεράστιο και περιποιημένο
χώρο υποδοχής. Οι τοίχοι είναι καθαροί ολόλευκοι και στολισμένοι με πίνακες αλλά και με φωτογραφίες
δωρητών. Παντού υπάρχουν καναπέδες, πολυθρόνες και καρέκλες όπου ξεκουράζονται οι τρόφιμοι. Ένας
υπεύθυνος κληρικός μπορεί να σας ξεναγήσει στα δωμάτια. Οι κοινόχρηστοι χώροι είναι ευρύχωροι και
υπάρχουν χώροι για ΑΜΕΑ. Καταλαβαίνει κανείς ότι το νέο κτήριο που κατασκευάστηκε μετά τους σεισμούς
εξυπηρετεί τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη.
Νιώθω πολύ περήφανος που η πόλη μου διαθέτει ένα τόσο σπουδαίο ίδρυμα, στο οποίο καταφεύγουν και
ζουν αξιοπρεπώς τα τελευταία χρόνια της ζωής τους πολλοί άνθρωποι που έχουν ανάγκη. Η τελευταία μου
σκέψη είναι για τον Σπύρο Αλεξανδράκη, τον μεγάλο ευεργέτη.
ΚοΑστΜαππηοτρσπλσοατονβαεεδοχοααυτςλίέαπιθρυνηρπαμσξχύρΤμοέαέαΕνιγάαομιγώνπίΤυοσιωγσαολυΜτρόρΤοροηνΤώματνηνςΑπάρλΕέάμρεηοεωςσΑαθέρσηζίήοφιπτδργπ,νφγηαυγρίχαμοσΜεεγεάιααήιεμναραχυόέυεθινολιγ.εικνιναιαιίτλεεκώγ«υοίονα1εαποηίινίέιΑσωιλίαόο9εΑνοταατμπδκρίοελ8κόερλσινεκπριίαεγχΜο6κςαπύχαιοασακοώ.,αιι,γάαιοαλικοαιευσέιιέπυΕώτυττιέόοκσίνχοσηυχηοακτοξεσλόκκεβλεμτόΜοσειλίοτιφοκηιεααχοραίυΜαοεεγτυύτνκεγιπιονεμβυεοοσήιίρριιττροχρκεουΠκύκσυκρήαιαάαλκάγόπκθρόυσεόιέμλλίτάοόέοίειπλνετρεΜαίονάλΜζμκσαρίαίρκοττγθοοαοοαθοτινβεηάμπαιουουν.αεέτυαίρεςασρςτηςσαίμνπσΤξόκί.ιια.άΑεττσανωεοαδτΔιππιγηιΤίΈγακτίαιύκοηταομονοκξοαεοεχ.νεοεμς.ευαυυίτΜρείρΚλΈοοντματρήιχάμειβοαωταιτχαεκιμώήκαησςουιρλεγννάομκσοννσρννιαέοκοσυαήττδηακοθμεσαίεοιχ(ντόκνάηυίκίάΑκμτ,αοκννμαίκςθέεΙετάεγαλαάασσηιξίδαεαττολςεμινυτιμιωανόαν,ρ»είεεοεμνακοεαπξφς.άνπνδιρστεταύςοαί.πιηαμγιπώκτ.πισόκυοροτοράαΌοπεττνπόονυηυχλιύγηιρτοουμτιοκμίμκαιδΝυώολπνςέοεέειενιρύ.)οκςήαχνανέ.τγέναρλώέΜτχφκπονπνταΑόγιεροαεναυαααλνυγισοέυσιενλλιάώετωχχνβπσκεάάιτόίεγεοόνρενηαητλβκιςιλ.είαίνατρςλδρνσέιεεείιΕαοηηνεαίκρίειγομιμνθαλοςκάτώ.έαύεάώνδημσκκίιθντρνσππιααΑισαθοτοεαπιειτρριγισμσόρκ,ημςιωισεέτανεν,τνεητςοηπνωάτβεηανρΚτοοάωσκιπνρυίατΜπιεθαό.πριτλαίεοκέδόαίαρΑαυτχίσνόι.αήυίηυχμραεεςξλτςΕάτάώςιαέιόςχόαμίρτχπμχμκώεαιεκκτεταόαασριοαραολ.,ιτιέιπέοιάηαμντκΟστνες.ςααέηττα.ρικ.ρΟήηΝάάπέποΟτρνιεχσθόαοςιικδοεεοΜρ.ιιτάχχιυιταάεφεάνννεπσρδίίθοκςνάίδσραρριαρικήοωάιαανμπηιο,οι ι
