Page 2 - Εφημερίδα
P. 2

2

                                                             Το έθιμο του κουρμπανιού
                                                  Οι κάτοικοι του Καλαμπακίου, τηρώντας την παράδοση των
                                                  προγόνων τους που κατάγονταν από το Κρυονέρο της Ανατολικής Θρά-
                                                  κης, κάθε χρόνο στις 18 Ιανουαρίου-από το 1922 και χωρίς διακοπή στο
                                                  πέρασμα των χρόνων-πραγματοποιούν το έθιμο του «κουρμπανιού».
                                                  Σύμφωνα με την παράδοση, ο Θεός κάθε χρόνο το ξημέρωμα της γιορ-
                                                  τής του Αγίου Αθανασίου, έστελνε στο προαύλιο των Κρυονεριτών ένα

                                                  ελάφι, το οποίο αφού ξεκουραζόταν, «θυσιαζόταν» με την ευλογία του
                                                  ιερέα νωρίς το πρωί της γιορτής από τους κατοίκους. Το φαγητό αυτό
                                                  ονομάστηκε κουρμπάνι που σημαίνει θυσία.
                                                  Οι κάτοικοί του διαφύλαξαν το κουρμπάνι θεωρώντας το πανηγύρι του
                                                  Αγίου Αθανασίου που αποτέλεσε το μεγαλύτερο γεγονός στην κοινωνι-
                                                  κή ζωή του χωριού.
                                                  Το 1979 οι κάτοικοι ιδρύουν έναν Μορφωτικό Σύλλογο όπου επιμελού-

                                                            νται και συγκροτούν επιτροπή κουρμπανιού.
                                                            Οι «κουρμπατζήδες» και τα μέλη του Συλλόγου συγκεντρώ-
                                                            νουν από όλους τους κατοίκους προσφορές σε σιτάρι, καλαμπό-
                                                            κι ή χρήματα. Η καθιερωμένη «γύρα» στο χωριό γίνεται συνή-
                                                            θως το πρώτο Σάββατο ή Κυριακή μετά τη γιορτή του Αϊ-
                                                            Γιάννη. Το πρωί συγκεντρώνονται όλοι οι εθελοντές κάθε ηλι-
                                                            κίας και ξεκινούν πεζοί με αγροτικά αυτοκίνητα να τους συνο-
                                                            δεύουν, για να φορτώσουν τις προσφορές σε καλαμπόκι.
                                                            Με κέφι και χτυπώντας τους τενεκέδες γυρνάνε όλο το χωριό,
                                                            πόρτα-πόρτα σε όλα ανεξαρτήτως τα σπίτια ζητώντας τη συν-
                                                            δρομή των κατοίκων για να γίνει το κουρμπάνι. Το σιτάρι που
                                                            προσφέρεται θα γίνει πλιγούρι για να βράσει το κρέας.
                                                            Ανήμερα της γιορτής πραγματοποιείται η Θεία Λειτουργία, οι
καμπάνες χτυπούν και, αργά το μεσημέρι, αφού έχει ολοκληρωθεί η παρασκευή του «κουρμπανιού», καλούν
τον κόσμο για να ξεκινήσει η διανομή.

                                                 κες. Δηλαδή, πρόεδρος του χωριού εκείνη την ημέρα

                                                 γίνεται μια γυναίκα, την οποία εκλέγει ο Σύλλογος

                                                 Γυναικών, καθώς και όλα τα υπόλοιπα ανδρικά επαγ-

                                                 γέλματα. Οι άνδρες μένουν στα σπίτια τους και ανα-

                                                 λαμβάνουν όλες τις υποχρεώσεις της νοικοκυράς

                                                 (μαγείρεμα, σκούπισμα, περιποίηση των παιδιών κ.α).

                                                 Το μεσημέρι όλα τα καφενεία του χωριού γεμίζουν

                                                 από γυναικείες παρέες που γλεντούν μέχρι το βράδυ με

                                                 παραδοσιακούς χορούς και τραγούδια.

                                                 Στα σύνορα του χωριού υπάρχει μια επιτροπή γυναι-

                                                 κών που δεν επιτρέπει σε κανέναν άνδρα να περάσει

   Έθιμο γυναικοκρατίας                          στο χωριό. Όποιος δεν ακούει τις διαταγές τους, τον

Κάθε χρόνο στις 7 Ιανουαρίου στη Μονοκκλησιά, που βρέχουν με νερό, του βάφουν το πρόσωπό του και του

είναι ένα μικρό χωριό το οποίο ανήκει στο νομό Σερ- κρεμάνε κουδούνια. Έτσι θέλουν να αποδείξουν ότι οι

ρών, υπάρχει το έθιμο της «γυναικοκρατίας» που γυναίκες εκείνη την ημέρα έχουν την απόλυτη κυριαρ-

προέρχεται από την αρχαιότητα, γιατί οι κάτοικοι του χία.

χωριού αυτού είναι πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία.

Συγκεκριμένα, την ημέρα αυτή, όλα τα διοικητικά

δικαιώματα των ανδρών τα αναλαμβάνουν οι γυναί-
   1   2   3   4   5   6   7