Page 3 - 2007 Αριθμός Φύλλου 27
P. 3

Μάρτιος 2008                                                                                                               3

      Οι μαθητές και οι μαθήτριες της Δ’ τάξης πήραν συνεντεύξεις από συγγενείς και φίλους και
τους ζήτησαν να μας μιλήσουν για έθιμα του τόπου τους ή άλλων τόπων, που να έχουν σχέση με
το νερό.

                        ΥΕΤΓΕΙ ΣΟ ΚΑΚΟ, ΕΡΦΕΣΑΙ ΣΟ ΚΑΛΟ - ?υνέντευξη του Άλκη-Βασίλη Κατσά

- Από πού είστε, κυρία Μαρίνα;
- Από την Τζια, που είναι ένα από τα νησιά των Κυκλάδων.
- Θα μου πείτε ένα έθιμο για το νερό, σας παρακαλώ;
- Ναι, αγόρι μου, θα σου πω. Το έθιμο, όμως, αυτό δεν είναι μόνο της περιοχής μου· αναβιώ-
νει σε πολλά μέρη της Ελλάδας. Κάθε Πρωτοχρονιά, τη στιγμή ακριβώς που αλλάζει ο χρόνος,
τα μεσάνυχτα δηλαδή, οι νοικοκυρές ανοίγουν όλες τις βρύσες του σπιτιού κι αφήνουν το νερό
να τρέξει για λίγο. Πιστεύουν ότι έτσι, μαζί με τον παλιό το χρόνο θα φύγει οτιδήποτε είναι
κακό και μαζί με τον καινούριο χρόνο θα έρθει καθετί καλό.
- Σας ευχαριστώ πολύ!

                       Ο ΓΑΜΟ? ΣΗ? ΘΑΛΑ??Α? - ?υνέντευξη της ΄Ελλης ?οραρούφ

-Από πού είσαι, μπαμπά;
-Από την Ιταλία.
-Θα μου πεις ένα έθιμο για το νερό;
-Ναι, θα σου πω ένα έθιμο της Βενετίας. Στη Βενετία «ο γάμος της θάλασσας» ήταν μια τελετή που συμβόλιζε
την κυριαρχία της στο νερό και ξεκίνησε το 1000 μ.Χ. Αρχικά ο Δόγης έπλεε πρώτος στο μεγάλο κανάλι και οι
ιερείς έριχναν αγιασμό στο νερό ψέλνοντας. Το 1177 η τελετή έγινε ακόμα πιο ιερή από τον Πάπα Αλέξανδρο
Γ’ που έδωσε στο Δόγη ένα δαχτυλίδι και του είπε να το πετάει στη θάλασσα κάθε χρόνο τη μέρα αυτής της
τελετής και με αυτό τον τρόπο να δείχνει ότι είναι ο εκπρόσωπος του λαού στο νερό. Ο Δόγης πετούσε το δα-
χτυλίδι και έλεγε «Θάλασσα σε παντρευόμαστε, σε ένδειξη πραγματικής και διαρκούς κυριαρχίας» και ανα-
κήρυσσε τη Βενετία και τη θάλασσα απόλυτα ενωμένες!
- Τι ωραίο έθιμο. Σ’ ευχαριστώ πολύ, μπαμπά!

                           Ο ΦΟΡΟ? ΣΗ? ΒΡΟΦΗ? - ?υνέντευξη του Γιάννη ?ταυριανόπουλου

                                              - Από πού είστε, κυρία Μαρία Χριστίνα;
                                              - Από τη Μελβούρνη της Αυστραλίας.
                                              - Θα μου πείτε ένα έθιμο για το νερό, σας παρακαλώ;
                                              - Ναι, θα σου πω για ένα έθιμο των ιθαγενών της Αυστραλίας, που λέγο-
                                              νται «Αμπορίτζινι». Όταν για πολύ καιρό κάνει ζέστη, υπάρχει μεγάλη ξηρα-
                                              σία κι αρχίζουν να πεθαίνουν τα φυτά, τα ζώα και να κινδυνεύουν οι ίδιοι οι
                                              άνθρωποι, τότε οι ιθαγενείς χορεύουν το χορό της βροχής. Μαζεύονται πρωί
                                              πρωί, βάφουν τα σώματά τους με ειδικό τρόπο και φορούν ειδικές φορεσιές.
                                              Χορεύουν χωρίς να σταματούν, παρόλο που κάνει αφόρητη ζέστη, ακόμα κι
                                              αν άλλοι άνθρωποι περνούν και τους κοροϊδεύουν! Το απόγευμα της ίδιας
μέρας, συνήθως, αρχίζει να βρέχει. Αυτόν το χορό είχα την τύχη να τον δω όταν ήμουν δώδεκα χρονών.
- Σας ευχαριστώ πολύ, κυρία!

                            ΣΟ ΠΗΓΑΔΙ ΚΑΙ Η ΝΤΥΗ - ?υνέντευξη της Ματίλντας Σούμπουρου

- Από πού είσαι, γιαγιά;
- Από τις Σέρρες.
- Θα μου πεις ένα έθιμο για το νερό;
- Ναι, παιδί μου, θα σου πω ένα έθιμο για το νερό. Μετά το γάμο

   παίρνουν τη νύφη, την πηγαίνουν στο πηγάδι και της ρίχνουν
   νερό. Με αυτό θέλουν να δείξουν ότι θα έχει καλό δρόμο στη ζωή
   σαν το νερό ή όπως κυλάει το νερό.
- Σ’ ευχαριστώ πολύ, γιαγιά!
   1   2   3   4   5   6   7   8