Παιδικός Σταθμός: Ο πρώτος μεγάλος αποχωρισμός.
Η ώρα του πρώτου επίσημου αποχωρισμού έχει φτάσει. Το σχολείο ξεκίνησε! Μέχρι τώρα, πιθανόν να μην είχαμε αφήσει το παιδί μας σε κάποιον άλλο άνθρωπο, για μεγάλο διάστημα, σε καθημερινή βάση. Ίσως γιατί δεν υπήρχε αυτή η δυνατότητα ή γιατί ήταν δική μας επιλογή να το κάνουμε ή γιατί δεν χρειάστηκε ποτέ ως τώρα. Είμαστε έτοιμοι να στείλουμε το παιδί μας στο σχολείο;
Όταν μιλάμε για την προσχολική -άρα μη υποχρεωτική- εκπαίδευση, όλοι καταλαβαίνουμε ότι το αν θα πάει ή όχι ένα παιδί στον Παιδικό Σταθμό, εξαρτάται από τις ανάγκες και τα θέλω των γονιών.
Γιατί ένα παιδί πηγαίνει στον Παιδικό Σταθμό;
Ένα παιδί μπορεί να έρθει στον Παιδικό Σταθμό, γιατί η μαμά ξεκίνησε δουλειά και δεν μπορεί πια να μένει μαζί του στο σπίτι ή γιατί η γιαγιά που το φρόντιζε έως τώρα δεν μπορεί πια να το κάνει ή γιατί οι γονείς νιώθουν ότι το παιδί έχει πια ανάγκη να συναναστραφεί με άλλα παιδιά της ηλικίας του, να αποκτήσει νέες εμπειρίες, να εξερευνήσει νέα δεδομένα, να αφεθεί στα χέρια των παιδαγωγών που έχουν τα μέσα, την εμπειρία και τις γνώσεις να του προσφέρουν όσα χρειάζεται κάθε παιδί σε αυτή την ηλικία.Σε κάθε περίπτωση, σημασία έχει να βοηθήσουμε εμείς οι γονείς να κάνει το παιδί τη μεγάλη μετάβαση από την αγκαλιά μας στην αγκαλιά της δασκάλας.
Πώς μπορούν οι γονείς να βοηθήσουν στην ομαλή μετάβαση του παιδιού στον Παιδικό Σταθμό;
Η βοήθειά μας είναι η ασφάλεια που θα νιώσουμε και θα του το μεταφέρουμε πρώτα εμείς ως γονείς, ότι το αφήνουμε σε καλά χέρια. Με τον τρόπο μας, τον τόνο της φωνής μας, την ηρεμία του προσώπου μας το αίσθημα αυτό φτάνει στο παιδί και λειτουργεί σαν βάλσαμο στις ανησυχίες του. Είναι η εμπιστοσύνη που θα δείξουμε στις εκπαιδευτικούς για τον τρόπο που θα χειριστούν την περίοδο της προσαρμογής και τις οδηγίες που θα μας δώσουν. Είναι όλες οι απορίες που πρέπει να απαντήσουν σε κάθε «γιατί» που γεννιέται μέρα με τη μέρα στο μυαλό μας. Είναι ο χρόνος και η υπομονή που θα διαθέσουμε όλοι, προκειμένου να ολοκληρωθεί αβίαστα όλη η διαδικασία. Είναι η δύναμη της συνεργασίας οικογένειας και σχολείου, που όλοι αντιλαμβανόμαστε πόσο απαραίτητη είναι από την πρώτη στιγμή.
Παιδικός Σταθμός και προσαρμογή.
Η προσαρμογή είναι, λοιπόν, μια ιδιαίτερη, θα έλεγα, και όχι απαραίτητα δύσκολη περίοδος για όλους, για τους γονείς, για τα παιδιά, για τις δασκάλες. Είναι ένα μεγάλο «στοίχημα» που εμείς οι δασκάλες ξέρουμε τον τρόπο, τη διαδικασία και τον χρόνο που απαιτείται για να το κερδίσουμε. Ξέρουμε επίσης ότι χωρίς τη βοήθεια των γονιών θα είναι μια προσπάθεια χωρίς αποτέλεσμα και ότι ο χρόνος είναι ο καθοριστικός παράγοντας στην περίοδο αυτή. Νιώθουμε την ανησυχία των γονιών μέχρι να δουν τα πρώτα σημάδια αποδοχής στα παιδιά τους: ένα χαμόγελο, δυο χέρια που απλώνονται για να σε πιάσουν, λιγότερα δάκρυα το πρωί.
Είναι μια ιδιαίτερη αλλά εξίσου μαγευτική περίοδος και για εμάς που έχουμε τη χαρά να είμαστε κομμάτι αυτής της διαδικασίας. Μια διαδικασία που ενώ γνωρίζουμε το αποτέλεσμα – Ναι! Όλα τα παιδιά καταφέρνουν τελικά να προσαρμοστούν στη σχολική ζωή!- κρύβει πάντα έναν θαυμασμό, ένα «μπράβο», μια έκπληξη για όλους τους «μικρούς πρωταγωνιστές της καρδιάς μας», όπως μου αρέσει να τους αποκαλώ, που καταφέρνουν τελικά να γίνουν κομμάτι της ομάδας, στο πρώτο τους σχολείο.
Είναι η πρώτη τους επιτυχημένη αποστολή στις αναρίθμητες αποστολές που θα ακολουθήσουν στη ζωή τους. Καταλαβαίνουμε λοιπόν, όλοι μας, την ευθύνη που έχουμε να βοηθήσουμε τα παιδιά και να τους δείξουμε πώς θα τα καταφέρουν!
Το σχολείο ένας νέος κόσμος για το παιδί.
Το λέω συνεχώς στους γονείς, θα το πω και τώρα. Το σχολείο, δεν είναι για τα παιδιά μια λέξη, μια κατάσταση, μια εικόνα. Το σχολείο είναι ένας ολόκληρος κόσμος, μια νέα πραγματικότητα. Ένας καινούργιος, άγνωστος, πολύπλοκος, τεράστιος κόσμος μπροστά στα μάτια των μικρών παιδιών. Το σχολείο είναι άγνωστοι ενήλικες (οι δασκάλες) που τα παιδιά καλούνται να καταλάβουν τι ρόλο θα έχουν στη ζωή τους. Είναι πολλά μικρά ανθρωπάκια (οι φίλοι τους) που μοιάζουν μεν στην εμφάνιση, αλλά ακόμα δεν ξέρουν αν και πώς θα καταφέρουν να τα πλησιάσουν. Είναι ο χώρος που μοιάζει με το σπίτι τους αλλά είναι διαφορετικός. Έχει πολλά παιχνίδια αλλά δεν είναι μόνο δικά τους. Είναι οι «ρουτίνες» του σχολείου (το πρωινό , το πλύσιμο χεριών, η διαδικασία της τουαλέτας, το διάλειμμα) που καλούνται να γνωρίσουν και σε καμία περίπτωση δεν έχουν ξανασυναντήσει. Είναι οι κανόνες της ομάδας – δύσκολοι μεν, απαραίτητοι δε- που χωρίς να θέλουν, χωρίς να συμφωνούν πάντα, πρέπει να ακολουθήσουν. Είναι τα παιχνίδια που αλλάζουν μορφή, δεδομένα και οδηγίες και δεν τελειώνουν πάντα με τον τρόπο που θα ήθελαν. Είναι το κάθε τι, μικρό ή μεγάλο, σημαντικό ή ασήμαντο που πρέπει να κάνουν όταν το κάνουν όλοι ή όταν το η δασκάλα δώσει το σύνθημα ενώ εκείνα δεν θέλουν. Είναι τα συναισθήματα που θα νιώσουν και πρέπει να διαχειριστούν, οι συμπεριφορές που θα γνωρίσουν και θα αντιγράψουν, θα υιοθετήσουν ή θα απορρίψουν….Είναι τόσα πολλά το σχολείο που δεν περιγράφονται σε λίγες γραμμές.
Είναι πράγματι αληθινά τα λόγια που τόσα χρόνια άκουγα εδώ στο σχολείο, από τον άνθρωπο που το δημιούργησε με τόση αγάπη και όνειρα και σιγά-σιγά συνειδητοποίησα κι εγώ: «Αυτά είναι τα σημαντικότερα χρόνια στη ζωή ενός παιδιού και όχι οι Πανελλαδικές εξετάσεις». Κι αυτή είναι η αλήθεια! Αρκεί να το καταλάβουμε έγκαιρα. Τότε θα έχει αξία, τότε θα είναι χρήσιμο.
Αν δεν συμβεί αυτό κι ο χρόνος μάς ξεφύγει, θα είναι απλά μια διαπίστωση.
Καλή αρχή σε όλους μας!
Σιαμαντζιούρα Ιωάννα
Διευθύντρια Παιδικού Σταθμού
εκπ. Μπουγά
