Με μάσκα, χωρίς μάσκα, κάτω από τη μάσκα, πέρα από τη μάσκα, αντί για μάσκα, πριν τη μάσκα, μετά τη μάσκα…..
Μετά τους άφθονους επιρρηματικούς προσδιορισμούς της μάσκας, συμπληρώστε τις φράσεις ελεύθερα. Αν είστε, άλλωστε, εκπαιδευτικός ή γονιός αυτή την περίοδο σίγουρα έχετε ακούσει τόσα, έχετε σκεφτεί τόσα, έχετε προβληματιστεί για τόσα, έχετε πει τόσα και ίσως έχετε σωπάσει για περισσότερα. Οι συζητήσεις δίνουν και παίρνουν, οι αμφιβολίες φουντώνουν, η αγωνία θεριεύει. Άγχος και στρες εμποδίζουν την αποτελεσματική επικοινωνία ανάμεσα σε ειδικούς και εκπαιδευτικούς, ανάμεσα σε εκπαιδευτικούς και γονείς, ανάμεσα σε γονείς και γιατρούς. Μια παράξενη χρονιά ξεκινάει. Τα περιοριστικά μέτρα δυναμιτίζουν το σχολικό κλίμα και μια μουντή σκιά γυρνοβολά σε σχολικούς διαδρόμους και προαύλια.
Η μέρα του αγιασμού έφτασε. Τα σχολεία γέμισαν μαθητές. Ευτυχώς! Είχαμε ανάγκη τις φωνές τους, την ανεμελιά, το χιούμορ, την χαριτωμένη γκρίνια τους, την ανεπιτήδευτη ανυπακοή τους. Τα είχαμε ανάγκη, γιατί για πολλές μέρες, πολλοί μεγάλοι προσπαθώντας φιλότιμα να δώσουμε λύσεις στα ζητήματα μιας απαιτητικής καθημερινότητας, πήραμε πολύ στα σοβαρά τους εαυτούς μας, πολύ στα σοβαρά την πραγματικότητα. Και η τόση σοβαρότητα μπορεί να παράγει λύσεις, αλλά παράγει και ανυπολόγιστο στρες. Το βλέπεις να γλιστρά παντού σαν σκιά.
Την ημέρα του Αγιασμού, όμως, το προαύλιο πλημμύρισε με πρόσωπα μικρών παιδιών και εφήβων. Οι μάσκες δεν κατάφεραν να κρύψουν τα χαμογελά τους. Οι αποστάσεις τους έδωσαν αφορμή για νέα πιο ευφάνταστα πειράγματα. Χέρια και πόδια κινούνταν για να επικοινωνήσουν όσα η μάσκα κρατούσε κρυμμένα. “Κοίτα τους, είπε μια συνάδελφος, τίποτα δεν τους σταματά!”
Αλήθεια είναι. Φορούσαν τη μάσκα, την έπιαναν σωστά, στάθηκαν με αποστάσεις στη σειρά, έβαλαν όσες φορές χρειάστηκε αντισηπτικό, αλλά είχαν το ίδιο κέφι, την ίδια χαρά, την ίδια αγωνία, την ίδια τρέλα, την ίδια ανεμελιά. Απόρησα. “Μα καλά δεν σας ενοχλεί η μάσκα; – Μας ενοχλεί, κυρία, αλλά τώρα κάνουμε και πιο μεγάλα διαλείμματα.- Και μπορούμε να κάνουμε και ότι γκριμάτσα θέλουμε, χωρίς να το βλέπετε. Έχει πλάκα!” Πράγματι, τίποτα δεν τα σταματά, γιατί τα παιδιά είναι σοφά. Διαισθάνονται και συντονίζονται με όσα έχουν πραγματική αξία. Δεν αδιαφορούν για τους περιορισμούς, αλλά δεν αφήνουν και το μυαλό τους να κολλάει στο τι μπορεί να πάει στραβά. Ξεγλιστρούν δημιουργικά, με νέους κανόνες ξαναπαίζουν παιχνίδια γνωστά. Κρυφτό, κυνηγητό, ανέκδοτα με παντομίμα. Τα κοιτάς και πλημμυρίζεις συγκίνηση, ελπίδα, χαρά. Τα κοιτάς και ξέρεις πως έχεις να μάθεις πολλά από αυτά.
Σκέφτομαι ότι σε όλους εμάς τους μεγάλους, ειδικούς, γονείς και εκπαιδευτικούς, δίνεται φέτος μια ευκαιρία. Να παρατηρήσουμε τα παιδιά με ανοιχτά μάτια και ανοιχτή καρδιά. Να μάθουμε από αυτά. Μπορεί να μην μπορούν να μας διδάξουν αρχαία, λογοτεχνία, χημεία, μαθηματικά, αλλά μπορούν να μας θυμίσουν λίγα πράγματα για την προσαρμοστικότητα, την ευελιξία, την ψυχική ανθεκτικότητα, την παιγνιώδη διάθεση, το χιούμορ που σε αναγεννά, την ανεμπόδιστη ροή που οδηγεί από το γέλιο στο θυμό και πίσω ξανά στον ενθουσιασμό, την ανεκτίμητη αξία της ελαφρότητας, τη σημασία του παιχνιδιού, τα δώρα της χαράς και τόσα άλλα .
Τα παιδιά ήρθαν πρώτη μέρα στο σχολείο και απελευθέρωσαν με τη ζωντάνια τους τη βαριά σκιά των περιοριστικών μέτρων. Ήταν το πρώτο μάθημα για φέτος και ίσως το πιο σημαντικό. Κάθε πρωί που θα ξεκινώ για το σχολείο θα βάζω στην τσάντα, στο μυαλό και την καρδιά μου, όσα θέλω να βλέπω, να αναπνέω και να ζω στο σχολείο. Τα σχολεία είναι ζωντανά και ο καθένας μας κάνει την διαφορά. Καλή μας αρχή!!!!!
Χριστίνα Δίμιζα,
Ηθοποιός – Φιλόλογος – Αφηγήτρια
Συντονίστρια προγράμματος Arts των Εκπαιδευτηρίων Μπουγα
